U-turn met windkracht tien

Als je na de eerste keer nog niet overtuigd was van haar verrassende visuele daden en creaties, dan zeker deze keer wel! Ik heb het over de frisse wind Maison the Faux die met windkracht tien de (mode)wereld door elkaar schudt, iemand moet het doen. Want wat mij betreft heeft het wel lang genoeg geduurd met die gelikte en gelakte mode en catwalks met size -1 modellen die een gewilde onhaalbare illusie representeren. Geef mij maar de kleurrijke, fantasierijke, expressionele en uitdagende creaties met dito modellen van de heren Suk en Hutting, want het zijn jou en mijn maten die de catwalk over flaneren (zoals ze het zelf omschrijven staan ze voor een ‘beleving van gelijkwaardigheid en versterking van de eigen identiteit’). Begeleid door drie paar zingende en beschilderde borsten showen de modellen van pastel- tot felgekleurde broeken, jassen, tunieken en jurken in Maison the Faux stijl (herkenbaar licht, luchtig, in lagen, gerafeld) met bijpassende accessoires. Met deze Human Wear collectie genaamd Make a U-turn if possible maken ze niet alleen geslacht irrelevant maar lijkt het alsof we terug gaan in de tijd, naar Adam en Eva, het ‘begin’ van de mensheid, op de blote voetjes maar dan a la 2014. Laat je bestaande, gecultiveerde gedachten los, begin from scratch en vorm je eigen identiteit, met de collectie van Maison the Faux als inspiratie bijvoorbeeld. 

Language matters

Ps Ik ben dus weer overgegaan op mijn moedertaal, want oh! wat was het af en toe een strijd met dat Engels! Het belemmerde mij om gewoon even spontaan wat te postten, want het kost me zo een extra half uur, wat dus resulteerde in zeer weinig posts, it was a bloody shame! En mochten er ooit honderden internationale volgers aan mijn deur kloppen, dan overweeg ik misschien wel om een vertaler in te huren ;)

What the HECK is GLUTEN?

Al dat geouwehoer over gluten(vrij) - en ander superfood gezever!(Ook)ik werd er een beetje onzeker van (is het nu wel of niet fout, gluten?) en stop daarom af en toe toch maar een duur(!) Spelt brood in mijn blauwe mandje, ter compensatie, want de volkoren pasta gaat er bij mij niet uit (een bolognese saus met quinoa of cousous is geen succes kan ik je vertellen).

Hoewel mijn huid er wel van op is geknapt nu ik minder brood eet (dáág puistjes) trakteer ik mezelf toch graag zo af en toe op zo'n calvinistische snee met een dikke plak kaas. Maar is glutenvrij überhaupt wel gezond(er) als je geen intolerantie of allergieën hebt? Op een reeds ontdekte site over alles wat met eten te maken heeft (culy.nl) kwam dan eindelijk een verlossend filmpje! En ik kan je alvast verklappen, voortaan ga ik gewoon weer lekker voor een halfje volkoren.

(nu twee dagen later kom ik er achter dat er in Spelt brood ook gluten zitten?! heb ik me verkeerd laten voorlichten? Afijn, ik zit inmiddels, zoals gezegd, toch alweer aan de volkoren)

Weekend inspiration: the amazing curly head

Eastpak Pur Sang!

By bike through Berlin, hiking in New Zealand or backpacking down under, these day dreams come across when I see the new collection of EastPak! Je t'aime the new - whether a little bit hippie'ish or not - backpacks made of water resistant materials in clean shapes, which 'become even more beautiful with age'. Finally an aesthetic backpack of good quality with a sweet price!
Go discover them yourself here

Celebrate life!

Fan of Benjamin Clementine

Yesterday, as a birthday present for mi boy, we went to an intimate concert from Benjamin Clementine at the MC Theater in Amsterdam. This singer and songwriter from London has spent a number of years homeless in Paris, the city where he wrote his first song called Cornerstone and where he got popular in the music scene. Its performance with the song on the BBC television show Later With Jools Holland in 2013 was amazing, or even more than that, and made me decide to buy tickets for his show. 

After waiting for a few minutes he appeared in a long coat, without buttons, which he uneasily hold during the entire show. I was wondering if he was maybe hiding a glamorous outfit underneath, but the question remained unanswered. 

The stage was occupied by a black piano, a microphone and one spot on Clementine, no more was needed. The spotlight, which couldn’t reach his eyes, made him look like a ghostly shadow and highlighted his characteristic cheekbones. His appearance makes him one of a kind (little ears, big head with tall hair, tight body and great piano hands), just like his performance: his pervasive voice which goes from opera high to very bass low gave me goose bumps many times. He has a great timing and both fast and slow melodies easily overflow each other. In some songs these characteristics came perfectly together.

The powerful and loud singing voice contrasts the soft and staccato tone when he speaks, which I noticed when he tried to have contact with us (the audience). And although he shows his sense of British humor, he is not into pleasing his public and therefore not afraid to point out that he ‘hate[s] it when people are whispering’ during his performance.

To sum: the concert is something to be repeated, definitely. His piano-playing may not all the time be at its best and neither does his vocalism, but that’s not what it’s about. When you visit one of Benjamin Clementine’s concerts you get an experience of personal emotion and play, his rough way of singing and playing is pure, raw and honest. I’m a fan.